“Je moet die wond wél goed verzorgen hoor.” Truus neemt de linkerhand van de Roemeense Nicolas (40) in haar hand. Zijn wijsvinger zit in het verband. Er zit een diepe snee in. “Wat is er met je vinger gebeurd? Ga je wel naar de dokter?” Zijn andere hand legt ze in een bakje met lauw water, waarna ze zijn hand begint te wassen.

“Hoe vies je handen ook zijn, ik pak ze vast”

Truus geeft gratis manicures en handmassages aan de daklozen. Vandaag in de belangenvereniging Druggebruikers (MDHG) aan het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam. Zelf weet ze als geen ander hoe het is om dakloos te zijn. “In totaal leefde ik zeventien jaar op straat. Ik moet nog huilen hoe mensen omgaan met daklozen. Er wordt op ze neergekeken. Ik wil ze liefde geven. Iedereen kan dit overkomen.”

Truus rommelt in haar tasje. Ze zoekt zeep. “Op straat heb je geen zeep”, zegt Nicolas. “Ik probeer me hier of bij de instellingen te wassen, maar het is lastig.” Na het wassen begint ze Nicolas’ nagels te knippen en haalt ze zwarte randen rond zijn nagels weg. Nicolas zucht: “Het leven op straat is moeilijk. Ik woog vroeger negentig kilo en kijk me nu. De drugs vind ik niet eens meer leuk. Ik voel me er niet meer goed door.”

“Wat gebruik je?” informeert Truus.

“Heroïne en basecoke.”

“Basecoke is de devil", zucht Truus. "Ik kan het weten.”

Dan gaat de aandacht weer naar de handen. “Wat voor crème wil je op je hand? Deze misschien?” Truus houdt de tube met daarop de tekst ‘hands for happiness’ voor Nicolas' neus. Nicolas knikt. Na een korte stilte: "Fijn dat je dit doet. Juist jij, want je kent het leven van de straat.”

“Als ik dit doe dan voel me ik me gelukkig”, vertelt Truus, terwijl ze de hand van Nicolas masseert. “Zelf weet ik hoe het is als niemand je wil aanraken. Ik woog een tijd vijfenveertig kilo en had wonden in mijn gezicht door het krabben van de basecoke en heroïne. Het is belangrijk even aangeraakt te worden. Ik weet wat dat teweegbrengt. Bij allerlei instanties trekken zorgverleners plastic handschoenen aan als ze daklozen helpen. Maar hoe vies je handen ook zijn, ik pak ze vast.”

Door: Hannah Hamans
Beeld: Vera Duivenvoorden